Qendra për Kulturë: Më 18 dhe 19 shtator shfaqjet “Il Companatico” dhe “La riparazzione”
Prej tvteuta15:04, 17 Shtator 2021
Më date 18 dhe 19 shtator, me fillim ne ora 20:00, në Qendrën për Kulturë në Ulqin do të jepen dy shfaqje me mysafirë naga Italia.
Sinopsisi i shfaqjeve:
Â
IL COMPANATICO është një shfaqje shqisore që dëshiron të përfaqësojë një filozofi të jetës duke vënë në skenë produktet e saj tipike, të ngrënshme dhe jo, duke filluar me bukën, personazhin qendror. Të udhëhequr nga dy pjekës-aktorë aspirantë, një festues i produkteve tipike të Salentos, një pedagog në pension i bukëpjekësit dhe një përkthyes i njëkohshëm, spektatorët janë përfshirë në mënyrë aktive në një udhëtim shumë-ndijor.
Format që merr buka dhe përbërësit me të cilët përgatitet zbulojnë karakteristikat themelore të një toke: gjeologjinë, orografinë, klimën, historinë dhe antropologjinë e popullsisë. Buka apuliane është bërë nga gruri i fortë, i formuar në forma të mëdha. Për ta njohur atë, duhet të prekni dhe shijoni miellin e tij, të pini ujin me të cilin është përzier, të thithni kripën që i jep shije. Pastaj aktorët mbështetës, kompostoja, cumpanaggiu hyjnë në skenë: spektatorët e ndihmuar nga një ndërmjetës gastro-kulturor vazhdojnë në provë. Dialogu midis bukës apuliane dhe shoqëruesit të saj zhvillohet si nëpërmjet shijimit ashtu edhe në mendjen e spektatorëve.
Salento dhe Pulia janë gjithashtu një udhëtim, një peizazh që, nga një kartolinë me bukuri ataviste, bëhet shkretim i pemëve të ullirit që kanë vdekur për shkak të virusit Xylella, të një vendi, prandaj, për t’u rikrijuar dhe ringjallur, duke u rikrijuar me respekt për diversiteti i natyrës një harmoni e re. Shfaqja mund të shijohet me kufje dhe skenat pasurohen me video-hartim i cili herë pas here rikrijon dhoma dhe mjedise të ndryshme. Një rrugë që lëviz nga teatri drejt traditës që bëhet novacion.
Â
“La riparazione” (Riparimi)
Ne jetojmë në një në një vend ku diçka është riparuar. Dikush largohet e dikush kthehet. Kush duhet të largohet dhe kush duhet të kthehet?! Një vend takimi, i shkurtër, I shpejtë dhe intensiv, ku më në fund mund të thuash fjalën e pashprehur.
Ku mund të shpjegosh atë që është ngatërruar për një kohë të gjatë; ku mund, mbase, të mbash për një moment personin që nuk kemi qenë në gjendje ta përshëndesim. Një vend i të gjallëve dhe i të vdekurve, i kujtimeve, i takimeve.
Një i moshuar mund të takojë fëmijën që ishte, një fëmijë mund të takojë gruan që është bërë. Një vend ku ata pajtohen me ngjarjet e tyre. Por nuk është një vend privat.
Ne jemi një mori njerëzish të vetmuar. Intimiteti ynë është i shumtë. Në këtë vend intimja bëhet publike dhe shoqëria shprehet në një histori të veçantë. Është e kotë, vetëm të dimë diçka më shumë për veten, kohën, të kaluarën dhe të tashmen.
Shumë herë hapësira do të përshkohet nga historia sepse çdo ngjarje e veçantë tronditet nga ngjarje të tjera si era që përkul pemët. Historia, në këtë vepër, ka format e luftës, migrimit dhe thirrjes.”
